مهدیه ابوطالبی

سال ۹۹ کنکور دادم و رتبه ۳۱۰ رو کسب کردم. الانم علوم‌تربیتی دانشگاه تهران میخونم. از همون قبل کنکور، هر وقت و هرجا که می‌تونستم، گوشِ شنوا می‌شدم برای اطرافیانم و سعی می‌کردم همدلی کنم باهاشون. بعد از مسیر کنکور هم احساس کردم، بچه‌ها توی این مسیر یه جاهایی خیلی نیاز به کمک دارن و از اونجایی که رشته‌م هم تا حدودی به این زمینه‌ها مربوطه، وارد حیطه مشاوره کنکور شدم و بعد از ورود به مرکز مشاوره انسانیا، تصوراتم از کنکور و مشاوره خیلی تغییر کرد و به یادگیری‌هام اضافه شد. ما اینجا توی این مجموعه با بچه‌ها (دانش‌آموزا) کنار هم رشد می‌کنیم و یاد می‌گیریم، زمین می‌خوریم و با هم بلند میشیم. اگه بخوام از انگیزه‌م واسه مشاور شدن بگم احتمالا اولین کلیدواژه‌ای که میاد توی ذهنم، کمک کردن به آدماست. اون لحظه‌ای که دانش‌آموز با خوشحالی میگه: «الان که باهاتون صحبت کردم خیلی احساس بهتری دارم و حالم بهتره.» با خودم فکر می‌کنم و به این نتیجه می‌رسم که این همون کاریه که من حالم باهاش خوبه. اگه بخوام یه چیز دیگه هم اضافه بکنم احتمالا حرفی رو میزنم که همیشه به دانش‌آموزای خودم در کنار تلاش کردن‌هامون توی مسیر کنکور میگم: بچه‌ها یادتون نره که شما خیلی ارزشمند‌تر از رتبه کنکورتون هستید.